മറ്റു ഭാഷകളില് ടി വി സീരിയല് രംഗത്ത് നിന്ന് ഒരുപാട് പേര് സിനിമയിലേക്ക് വന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിലും മലയാളത്തില് അങ്ങിനെ ഒരു തരംഗം ഉണ്ടായിട്ടില്ല. മലയാളത്തില് ഇപ്പോഴും സിനിമ എ ഗ്രേഡും സീരിയല് ബി ഗ്രേഡുമാണ്. അതുകൊണ്ടാവാം സീരിയല് രംഗത്ത് നിന്ന് നല്ല സംവിധായകരോ മറ്റു ടെക്നീഷ്യന്മാരോ മുഖ്യധാരാ മലയാള സിനിമയിലേക്ക് കടന്നു വരാത്തത്. (ശ്യാമപ്രസാദ്, അഴകപ്പന് എന്നിവരെ മറക്കുന്നില്ല) വന്നവര് അധികം വിജയം കൊയ്തിട്ടുമില്ല. പക്ഷെ ‘ഇവര് വിവാഹിതരായാല്’ എന്ന സിനിമാ വിജയത്തിലൂടെ മുന് സീരിയല് സംവിധായകന് സജി സുരേന്ദ്രന് മലയാള മുഖ്യാധാരാ സിനിമയില് ഇടം പിടിച്ചു, കോമഡി-ഫാമിലി-മെലോഡ്രാമയായിരുന്നു ഇവര് വിവാഹിതരായാലിന്റെ അടിസ്ഥാനം.
തന്റെ പുതിയ സിനിമയായ ‘ഹാപ്പി ഹസ്ബെന്ഡ്സും’ ഇതേ ചേരുവയില് തന്നെ വാര്ത്തെടൂത്തതാണ്. ഫാമിലി മെലോഡ്രാമയെ കോമഡിയുടെ മസാലപുരട്ടി ത്രൂ ഔട്ട് നോന്സെന്സ് സിറ്റുവേഷന്സ് - ഡയലോഗ് കൌണ്ടര് കൊണ്ട് വറുത്തെടുത്തിരിക്കുന്നു. മുകുന്ദന് മേനോന്, ജോണ്, രാഹുല് എന്നീ കഥാപാത്രങ്ങളെ യഥാക്രമം ജയറാം, ജയസൂര്യ, ഇന്ദ്രജിത്ത് എന്നിവര് അവതരിപ്പിക്കുന്നു. ജയറാമിന്റെ ഭാര്യാവേഷം കൃഷ്ണേന്ദുവായി ഭാവനയും, ഇന്ദ്രജിത്തിന്റെ ഭാര്യാവേഷം ശ്രേയയുമായി സംവൃതാസുനിലും.ജയറാമിന്റെ ഓഫീസിലെ സ്റ്റാഫ് ഫോട്ടോഗ്രാഫറായി ജയസൂര്യുയുടെ ജോണും അവന്റെ കാമുകിയായി വന്ദനയും അവര്ക്കിടയില് വന്നെത്തുന്ന ഡയാന എന്ന ബാര് ഡാന്സറായി റിമാ കല്ലിങ്കലും.
സിനിമയുടെ പേര് കേള്ക്കുമ്പോഴേ പ്രവചിക്കാനാവുന്ന ചിത്രം തന്നെയാണ് ഇതും. പഴയ മലയാള സിനിമയിലെ സാജന്,ജോഷി, ശശികുമാര് എന്നിവരുടേ ഫാമിലി ചിത്രങ്ങളുടെ പഴക്കം ചെന്ന കഥാതന്തുവും കഥാപാത്രങ്ങളും. സ്നേഹനിധിയായ ഭര്ത്താവും അയാളെ സംശയിക്കുന്ന ഭാര്യയും, ഫ്രോഡായ ഭര്ത്താവും അതറിയാതെ അയാളെ ജീവനു തുല്യം സ്നേഹിക്കുന്ന ഭാര്യയും, യുവതിയുടെ പ്രേമാര്ഭ്യത്ഥനയില് വീഴുന്ന പാവം സുന്ദരനായ മറ്റൊരു നായകനും. അവരുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് അപ്രതീക്ഷിതമായി കടന്നു വരുന്ന ബാര് ഡാന്സറായ സെക്സി ഗേളും. കുടുംബം താളം തെറ്റാന് മറ്റെന്ത് വേണം? ഒടുവില് ഭാര്യമാര് പിണങ്ങുന്നു. തെറ്റുകള് ഏറ്റുപറഞ്ഞ് ഭര്ത്താക്കന്മാര് ഭാര്യമാരെ കെട്ടിപുണര്ന്ന് പൊട്ടിക്കരയുമ്പോള് രണ്ടര മണിക്കുറ് നീളുന്ന മലയാള സിനിമാ കോപ്രായം ശുഭപര്യവസാനിക്കുന്നു.
തമിഴിലെ ‘ചാര്ലി ചാപ്ലിന് എന്ന കൊമേഴ്സ്യല് സിനിമയുടെ ഇന്സ്പിറേഷന് ആണീ സിനിമ എന്ന് പിന്നാമ്പുറക്കാര് പറയുന്നു,. (ഹിന്ദിയിലെ ‘നോ എണ്ട്രി’ എന്ന സിനിമയും ഇതുതന്നെ)
സിനിമയുടെ ആദ്യ പകുതി പ്രേക്ഷകനെ വല്ലാതെ ബോറടിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. രണ്ടാം പകുതിയാണ് അല്പമെങ്കിലും കോമഡികള് നിറഞ്ഞത്. കോമഡി സീനുകളില് ജയറാം നന്നായി സ്കോര് ചെയ്യുന്നുമുണ്ട്. അരമണിക്കൂറീലോ കൂടിവന്നാല് ഒരു മണിക്കൂറിലോ പറഞ്ഞു തീര്ക്കാവുന്ന സിനിമ പക്ഷെ രണ്ടര മണിക്കൂറില് വലിച്ചു നീട്ടുന്നുണ്ട്. അതിന് ചേര്ത്തെടുത്ത പല സീനുകളും സീരിയല് നിലവാരത്തിന്റെ അത്രയുമേ ഉള്ളൂ (നായകരുടെ കള്ളി വെളിച്ചത്താവുന്നതിനു തൊട്ടുമുന്പുള്ള സീന് നോക്കുക, കൃഷ്ണേന്ദു മലേഷ്യയില് വെച്ച് തനിക്ക് കുളിക്കുന്നതിനു മുന്പ് ദേഹത്തു പുരട്ടാന് കാച്ചെണ്ണ അന്വേഷിച്ച് ശ്രേയയുടേയും ജോണിന്റെ റൂമിലും ചെന്നെത്തുന്ന സീന്. അസഹനീയമാണത്)
സുരാജ് വെഞ്ഞാറമൂടിന്റെ പതിവു വളിപ്പുകള് പ്രേക്ഷകനെ നന്നായിത്തന്നെ ബോറടിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. പഴകിപ്പഴകി തേഞ്ഞുപോയ പല മിമിക്രി തമാശകളും ചിത്രത്തില് ധാരളമായുണ്ട്. സലിംകുമാറിന്റെ ഇരട്ട വേഷം, മണിയന് പിള്ള രാജു, ഷാജു അങ്ങിനെ പലരും വന്നുപോകുന്നുണ്ട് ചിത്രത്തില്. വളരെ ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല് ചാനലിലെ സിനിമാലയും, രസികരാജയും തിയ്യറ്റര് സ്ക്രീനില് കണ്ട അവസ്ഥ!! അതാണീ ഹാപ്പി ഹസ്ബെന്ഡ്സ്.
ആന്തരാവയങ്ങള് മുഴുവന് പഴുത്ത്, അരക്കു താഴെ മുഴുവനും തളര്ന്ന് മുഖത്ത്മാത്രം പൌഡറും സ്പ്രേയും പൂശി നില്ക്കുന്ന ഒന്നാണ് മലയാള സിനിമ. മുഖം മാത്രം സുന്ദരം. ഊര്ദ്ധന് വലിക്കുന്ന മലയാള സിനിമക്ക് അതിജീവനത്തിനു ചികിത്സിക്കേണ്ടതിനു പകരം, ചികിസ്തക്കു കൊടുക്കുന്ന മരുന്നുകളില് വിഷം കലക്കുന്ന പ്രതീതിയാണ് ഇത്തരം സിനിമകള് പടച്ചു വിടുന്നത്.
ഹിന്ദി സിനിമയും തമിഴ് സിനിമയും കുറച്ചു കാലം മുന്പ് വരെ ഗാന രംഗങ്ങളും (ചിലപ്പോള് മുഴുവന് സിനിമയും) വിദേശത്തായിരുന്നു ചിത്രീകരിച്ചിരുന്നത്. അന്നൊക്കെ ഒറ്റപ്പാലത്തും ഷൊര്ണൂരും തമ്പടിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു മലയാള സിനിമ. ഇപ്പോള് ആ ഭാഷകള് വിദേശത്തുനിന്നു തിരിച്ചെത്തി മലയാളിയുടെ ആതിരിപ്പിള്ളി വെള്ളച്ചാട്ടത്തിലും, കുമരകം കായലിലും, മൂന്നാറിലെ എസ്റ്റേറ്റിലും പീരുമേട്ടിലെ ഹൈറേഞ്ചിലും, വാഴച്ചാലിലെ കൊടുംകാട്ടിലും അവരുടെ സിനിമ ചിത്രീകരികുമ്പോള് മലയാള സിനിമ മലേഷ്യയിലേക്കും സിംഗപ്പൂരിലേക്കും കോലാലമ്പൂരിലേക്കും വിസ എടൂത്തിരിക്കുകയാണ് , പുതിയ സിനിമകള് ചിത്രീകരിക്കാന്!
മലേഷ്യയിലെന്നല്ല ലോകത്തിന്റെ ഏതു സുന്ദര കോണില് വെച്ചെടുത്താലും സൂരാജ് വെഞ്ഞാറമൂടീന്റെ തിരോന്തരം ഭാഷയും ജയസൂര്യയുടെ കൊച്ചി സ്ലാങ്ങും, സലിംകുമാറിന്റെ വിഡ്ഡിത്തവും മാറ്റപ്പെടാതെ ചിത്രീകരിക്കപ്പെടൂന്നുണ്ടോ? ഇതേ വളിപ്പുകള് അവതരിപ്പിക്കാന് അവരെന്തിന് മലേഷ്യയില് പോണം? ലൊക്കേഷന് മാറൂന്നതുകൊണ്ട് മാത്രം സിനിമ വ്യത്യസ്ഥമാകുന്നുണ്ടൊ? 70കളുടെ അവസാനത്തിലേയും 80 കളിലേയും പഴയ ഫാമിലി മെലോഡ്രാമ സിനിമകള് പൊടിതട്ടിയെടൂത്ത് ഏത് വിദേശ ലൊക്കേഷനില് ചിത്രീകരിച്ചിട്ടെന്ത് കാര്യം?
എങ്കിലും, വളരെ ഫാസ്റ്റ് കട്ടിങ്ങും വര്ണ്ണശബളമായ കോസ്റ്റൂംസും, സുന്ദരമായ മലേഷ്യയും, പാട്ടുമെല്ലാം ചില പ്രേക്ഷകരെയെങ്കിലും സംതൃപ്തിപ്പെടൂത്തുന്നുണ്ട്. മലയാള മനോരമയിലേയും മംഗളത്തിലേയും തുടരന് നോവലുകള് ആര്ത്തിയോടെ വായിച്ചിരുന്ന ഏത് പ്രേക്ഷകനും മാനസപുത്രി, ജ്വാലയായ് അങ്ങിനെ ഒരുപാടൂള്ള ടി വി സീരിയലുകള് കണ്ണ് തള്ളി കണ്ടിരുന്ന പ്രേക്ഷകനും ഈ സിനിമ വല്ലാതെ ഇഷ്ടപ്പെടൂം. അവര്ക്കുംകൂടി വേണ്ടിയാണല്ലോ ഇമ്മാതിരി സിനിമകള് മലയാളത്തില് പടച്ചുവിടൂന്നത്.
വാല്കഷണം : മലയാള സിനിമ വളര്ന്ന് വളര്ന്ന് എവിടം വരെയെത്തിനില്ക്കുന്നു എന്ന കാഴ്ചപ്പാടുകള് എന്റെ മുന്പോസ്റ്റില് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ഈ പോസ്റ്റിനൊപ്പം അതും ചേര്ത്തു വായിച്ചാല് മലയാള സിനിമ എവിടം വരെയെത്തി എന്നതിനു പൂര്ണ രൂപം കിട്ടും.
